ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးဖို႔ အားသြင္းထားတာၾကာၿပီေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ေရးၿပီးတိုင္းလည္း အသက္ေငြ႕ေငြ႕သာရွိတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚက အမ်ားသူငါေရးတဲ့
Status ေတြရဲ႕သက္တမ္းကိုသိေနေတာ့ တျခားအက်ိဳးျပဳစာေတြ ဘက္ကိုသာ
ေရာက္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
တေလာက ကုန္သည္ဘဝတုန္းက ေက်းဇူးရွိတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က အလည္ေရာက္ လာေတာ့ ႏွင္းေတာင္ လိုက္ပို႔ျဖစ္တယ္။ ကားေမာင္းေနတုန္း သူကေမးတယ္ ''မင္း ဘယ္လိုစာေရးျဖစ္သြားတာလဲ'' တဲ့။၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ေခါက္ျပန္တယ္။ ကိုယ္သိတဲ့ပညာ ရွာရာနည္းလမ္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြေကာလိပ္ အေၾကာင္းေတြ၊ သားသမီး ပ်ိဳးေထာင္ပံု ပ်ိဳးေထာင္နည္းေတြ နဲ႔ ေန႔စဥ္ေျပာစကားမတူတဲ့နယ္ေျမရပ္ ေဝးမွာ ေငြထုတ္ထမ္းၿပီးသြားတာေတာင္ ဘယ္လုိ႐ုန္းကန္ၿပီး ဘဝရပ္တည္ရတယ္ ဆိုတာကို (သိသေလာက္တတ္သေလာက္ မေတာက္တစ္ေခါက္) ေျပာျပဖို႔ကို ဘယ္သူမွ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။
ဘယ္ေမးခြန္းမွ ေမး မယ့္သူမရွိဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕သားက နယူးေယာက္ကတကၠသိုလ္မွာ ဆရာဝန္လိုင္းတက္ေနတာဆုိတာနဲ႔ ငါ့သမီးလည္း ေနာက္လအေမရိကားသြား ေတာ့မွာဆုိတာေတြပဲ နားေထာင္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီဘက္ေျမ ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုယ္သိထားတာေတြကုိ အသိပညာျဖန္႔ေဝဖို႔ စာေရးၿပီးေျပာရတာပါပဲလို႔ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပေတာ့ သူက ''ေအာ္ ... သိၿပီ၊ ေျပာခ်င္တာကို နားေထာင္မယ့္သူမရွိလုိ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာတာကိုး'' လို႔ သံုးသပ္သြားပါတယ္။ အမွန္က ကြၽန္ေတာ္က စာေရးဆရာ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ စာတိုမုတ္စေရးတဲ့ စာေရး သားသူ တစ္ေယာက္သာသာပါလုိ႔ ျပန္ရွင္းျပမိတယ္။
မွန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေဟာအေျပာ ေကာင္းဖို႔ေဝးစြ၊ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မွေလသံေခ်ာေအာင္ ေျပာတတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းတစ္ခြန္းကလည္း ''ကုလား ၅ ေယာက္ ထမ္း လာတာကမွ သူ႕ထက္ေပါ့ဦးမယ္'' လို႔ သံုးသပ္သူလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကုန္သည္ဘဝက ေငြရွင္ေၾကး ရွင္ဆုိေတာ့ ဆက္ဆံေရးက ပိုဆိုးတယ္။ အေပါက္ကလည္း ၾကမ္းတယ္။ ေငြလည္း ေပးဝယ္ရေသးတယ္။ ေဟာက္လည္းေဟာက္ငမ္းေသးတယ္လို႔ ေျပာသူလည္းရွိသပ။ ဒါေပမဲ့ အေရာင္းအဝယ္သမားေပမို႔ ဝယ္သူရဲ႕ အလုိေလာဘနဲ႔ ေစ်းကြက္ရဲ႕ရႏုိင္ေျခကို ဘယ္တုန္းကမွ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ေျခအျပတ္မခံခဲ့ပါဘူး။ ကဲပါေလ ... စာေရးျဖစ္လာရျခင္းဘက္ကို ျပန္သြားရေအာင္ ...။
ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကုိ ျပန္လႊင့္ေပးတဲ့စာမ်က္ႏွာ တစ္ခုနဲ႔ တရားလႊင့္ေပးတဲ့ စာမ်က္ႏွာတို႔ကို စလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီကေနေဖ့စ္ ဘြတ္ခ္ကို သင္ရတာ ၆ လေလာက္ၾကာ တယ္။ ေနာက္မွ Google မွာ Blog ဆိုတာကို စလုပ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ျမန္မာလိုေရးတဲ့ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ စာဖတ္သူ ေမွးမွိန္ခ်ိန္နဲ႔ တည့္တည့္တိုးေန တယ္။ ဒါကိုလည္း ေလ့လာရတာ ၂ လ ေလာက္ အၾကာမွာ မွတ္မွတ္ရရ ၂ဝ၁၃ သႀကၤန္ၿပီးခ်ိန္ The Hot News Weekly က ပထမဦးဆံုးစာမူကို ေဖာ္ျပခံရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရင္ခုန္လိုက္ရတာ။ ဇနီးကိုျပ၊ သမီးကိုျပ၊ သားကုိပါ ဖတ္ခိုင္းနဲ႔ တစ္သက္လံုး ကိုယ္ေရးတဲ့စာကုိ ဘယ္ပံုႏွိပ္ေပၚမွာမွ မပါဖူးဘူးပဲကုိး။
ပထမဦးဆံုး အြန္လိုင္းေပၚကေန ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ရာက အင္တာ နက္ဂ်ာနယ္ကို မိတ္ဆက္တယ္။ ရက္ ၂ဝ ေလာက္ၾကာလည္း အေၾကာင္း ျပန္စာမလာဘူး။ ဒါနဲ႔ အီးေမးလ္ပို႔ ထပ္ေမးေတာ့ စကားေျပာ 'တယ္' နဲ႔ ေရးလို႔ မထည့္ေပးႏုိင္ပါဘူး၊ သတင္းစာမွာလုိ 'သည္' နဲ႔ေရးမွ ေဖာ္ျပေပး ႏုိင္ပါမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕ရဲ႕ ေနာက္တိုက္ခြဲတစ္ခုကထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ကို ျပေပးၾကည့္မယ္လို႔ေျပာတာ ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ရွိတဲ့ ဂ်ာနယ္ အီးေမးလိပ္စာေတြ အကုန္ရွာ၊ အီးေမးလ္ပို႔ေပမယ့္ စာမူေရာက္ရွိေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္တာတစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ့ရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ Auto World က ကားအေၾကာင္း တစ္ပုဒ္ယူသံုးတယ္။ ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္က ၅ ပုဒ္၊ ကုမုျဒာက ၁ ပုဒ္ ယူသံုးၾကတယ္။
သူတုိ႔ဂ်ာနယ္မွာ ပါတယ္သာေျပာတာ (က) ပါမယ္မွန္း ပယ္မယ္မွန္း ႀကိဳမသိရဘူး၊ (ခ) မသံုးဘူးလားလို႔ေမးရင္ အီးေမးလ္ မျပန္ေတာ့ဘူး၊ (ဂ) ယူသံုး၊ မသံုး အတည္ျပဳခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လုိမွေမးလို႔မရဘူး။ သူတို႔ ေျဖတာက စာမူတိုက္ရဲ႕ေပၚလစီအရ ပါမယ္၊ မပါဘူးဆုိတာ ႀကိဳေျပာလုိ႔ မရပါဘူးတဲ့။ စာမူခ ထုတ္လို႔ရမလားလို႔ေမးေတာ့ တိုက္မွာလာထုတ္ခုိင္း လုိက္ပါလုိ႔ေျပာတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။ ကိုယ့္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ အေရြး ခံထားရတဲ့ စာမူတိုက္ကိုေရးခေငြ ၇,ဝဝဝ က်ပ္ရဖို႔ ဘယ္သူ႕ကုိ တကၠစီငွားၿပီး သြားယူခိုင္းရမွာလဲဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္ ရွာမရခဲ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ The Hot News မွာ အႀကီးတန္းအယ္ဒီတာ ျဖစ္လာတဲ့ (ကြယ္လြန္သူ- ႏုိင္/က်ဥ္းသား) ကိုေဂ်ာ္လီထြန္းကို ေဆာင္းပါး (၁၄) ပုဒ္ စာေငြထုတ္ခုိင္းၿပီး ႐ုပ္ရွင္မင္းသားဦးေက်ာ္သူ နာမႈကူညီေရးအသင္းကုိ အကုန္သြားလွဴခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ နည္းနည္းစီ ယူသံုးထားတဲ့ စာမူတိုက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ စာမူလည္း ဆက္မေတာင္းသလို ကြၽန္ေတာ္လည္း မပို႔ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေငြအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္မေျပာသလို သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငြေပးဖို႔ သတိမရၾကဘူး။
NetGuide ကို စာမူတိုက္နဲ႔ ဆက္သြယ္ရခက္ခဲတဲ့ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာေတြကုိ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ သူ႕ဘက္ကလုိက္ေလ်ာၿပီး အဲဒီကေန ကြၽန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးေတြ ဆက္တုိက္ပါလာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုမုိးသန္းခ်စ္က ဆက္သြယ္လာလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွန္ ေျပာျပသမွ်ကုိေရးထားတဲ့ 'တိုးနီရဲ႕ အေမရိကန္ အိပ္မက္' ကို Real Lives and Real Stories မွာ ေပးသံုးျဖစ္တယ္။ သူက မဂၢဇင္းထုတ္တာ ၂ လ တစ္ခါဆုိေတာ့ ဆက္တိုက္ ဖတ္ေနသူနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚတက္ၿပီး ကုိးယုိးကားယား မင္းသားတက္လုပ္ရင္း အခု ဒီဘဝေရာက္လာတာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ မခြၽင္းမခ်န္ေျပာေနရတဲ့အေၾကာင္းက အခ်က္ ၂ ခ်က္ရွိပါတယ္။ ပထမတစ္ခ်က္က ႏုိင္ငံတကာကေန စာေရးတယ္ဆုိတာ ေငြရဖို႔ အဓိကမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အခ်က္ပါ။ ဒါကိုဆက္ရွင္း ရရင္ ႀကီးက်ယ္တယ္လုိ႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ စာမူတစ္ပုဒ္ေရးခရဖို႔ အေမရိကားမွာ ဘယ္ႏွစ္နာရီမွ အလုပ္လုပ္ဖို႔ မလုိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာတစ္ပုဒ္ကို လက္ေပၚတင္ဖတ္ဖို႔ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားရ ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ဒုတိယအခ်က္ကဒါပါပဲ။ စာေရးဖူးသူတုိင္း သိၾကမယ္။ စာေရးတာထက္ စဥ္းစားရတာ ပိုခက္တယ္ဆုိတာ။ အဲဒီလို ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ အေတြးေတြကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ မတင္ၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ပံုေဖာ္ရတာက လက္အဝင္ဆံုးပါပဲ။ ကလက္တက္တက္လည္း မျဖစ္ရဘူး၊ ရမ္းသန္း မွန္းသန္း ေရးထားတာလည္းမျဖစ္ရဘူး၊ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားၿပီး အသံုးမက်တဲ့စာစုလည္း မျဖစ္ရဘူး၊ ေျပာသာ ေျပာလုိက္တယ္ ဖတ္သူရင္မွာဘာတစ္ခုမွ အသိပညာမရသြားဘူး ဆုိတာလည္း မျဖစ္ရဘူးဆုိတဲ့ ကိုယ္ခ်ထား တဲ့ေဘာင္ ကိုယ္တိုင္ဝင္ဖို႔ လုပ္ရတာက စာတစ္တန္ေပတစ္တန္ေျပာရရင္ ''စာေရးတာဟာ အႏုပညာ တစ္ခု ထက္မနိမ့္တဲ့ အားထုတ္မႈကို ေပးရပါတယ္'' လို႔ ၫႊန္းဆိုပါရေစ။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ 'သတင္းအသက္တစ္မနက္' လို႔ၾကားဖူးတာကိုလည္း ေမ့မရႏုိင္ဘူး။ မ်က္ျမင္စာအုပ္ - Hard Copy ဆုိလည္း ျမန္မာလူငယ္ေတြက ဝယ္မဖတ္ၾကေတာ့ဘူး။ မဂၢဇင္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြက ေၾကာ္ျငာ ေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ လြတ္လပ္စြာမွ်ေဝရင္း ပုိက္ဆံမရတဲ့ “ Like ” မ်ားစြာကို ေမွ်ာ္မွန္းမိခဲ့တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ဖတ္သူနဲ႔ေရးသူတုိ႔ၾကား ေဆြးေႏြးမႈေလးေတြ ကို ေျဖၾကားမိတယ္။ မသိလုိက္ဘာသာနဲ႔ ကုိယ့္စာကို လူပိုဖတ္လာေရးကို ပ႐ိုမိုးရွင္း လုပ္လာမိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ေျပာတာပါ။
အခုမွာေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ဟာ လူငယ္၊ လူႀကီးအရြယ္မ်ိဳးစံုရဲ႕ 'ရင္ဖြင့္ ကြင္းျပင္ႀကီး' ျဖစ္လာ႐ံုမက မႏုႆေပါက္ ကြဲသံေတြကို အဆံုးထိဆက္ ဖတ္လို႔ မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမင္ေတြ႕လာရတယ္။ အဆူအဆဲ ခံရလုိ႔ စိတ္ မညစ္နဲ႔ ကိုယ့္ထက္အျဖစ္ဆုိးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုခုေပၚလာရင္ 'ၿပီးသြား ျပန္ၿပီ တစ္ကြက္'။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဒါပါပဲ။ အခုကြၽန္ေတာ့္စာကို အင္တာနက္ဖုိး အကုန္ခံၿပီး မိနစ္ (၂ဝ) ေလာက္ ဖတ္ေပးေနရင္ကုိ ေက်းဇူးတင္လြန္းလွၿပီ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ရဲ႕ အသက္ ၂ ရက္နဲ႔ ၁ မနက္ပဲ ရွိတာကို ကြၽန္ေတာ္ သိေနမိတာကိုး။
တကယ္ေတာ့ အေမရိကားမွာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေရာက္လာလည္း ဒါပဲ။ အဆိုေတာ္ ေရာက္လာလည္းဒါပဲ။ တီးဝုိင္းအဖြဲ႕ပညာရွင္ ေရာက္လာလည္း ဒါပဲ။ ဆရာဝန္ေရာက္လာလည္း ထုိင္စားလို႔မရျပန္ဘူး။ စာေရးဆရာ မို႔လို႔လည္း နာရီစားအလုပ္လုပ္ရတာပါပဲ။ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ႀကီးျမတ္ေအာင္ ခ်ီးေျမႇာက္မေနၾကဘူး။ ဘယ္သူကမွ ထူးျခားၿပီး အထင္ႀကီး ေနတာမ်ိဳး ရွိမေနၾကပါဘူး။
NetGuide Journal (Every Wednesday)
https://www.facebook.com/officialnetguidejournal
တေလာက ကုန္သည္ဘဝတုန္းက ေက်းဇူးရွိတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က အလည္ေရာက္ လာေတာ့ ႏွင္းေတာင္ လိုက္ပို႔ျဖစ္တယ္။ ကားေမာင္းေနတုန္း သူကေမးတယ္ ''မင္း ဘယ္လိုစာေရးျဖစ္သြားတာလဲ'' တဲ့။၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ေခါက္ျပန္တယ္။ ကိုယ္သိတဲ့ပညာ ရွာရာနည္းလမ္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြေကာလိပ္ အေၾကာင္းေတြ၊ သားသမီး ပ်ိဳးေထာင္ပံု ပ်ိဳးေထာင္နည္းေတြ နဲ႔ ေန႔စဥ္ေျပာစကားမတူတဲ့နယ္ေျမရပ္ ေဝးမွာ ေငြထုတ္ထမ္းၿပီးသြားတာေတာင္ ဘယ္လုိ႐ုန္းကန္ၿပီး ဘဝရပ္တည္ရတယ္ ဆိုတာကို (သိသေလာက္တတ္သေလာက္ မေတာက္တစ္ေခါက္) ေျပာျပဖို႔ကို ဘယ္သူမွ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။
ဘယ္ေမးခြန္းမွ ေမး မယ့္သူမရွိဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕သားက နယူးေယာက္ကတကၠသိုလ္မွာ ဆရာဝန္လိုင္းတက္ေနတာဆုိတာနဲ႔ ငါ့သမီးလည္း ေနာက္လအေမရိကားသြား ေတာ့မွာဆုိတာေတြပဲ နားေထာင္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီဘက္ေျမ ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုယ္သိထားတာေတြကုိ အသိပညာျဖန္႔ေဝဖို႔ စာေရးၿပီးေျပာရတာပါပဲလို႔ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပေတာ့ သူက ''ေအာ္ ... သိၿပီ၊ ေျပာခ်င္တာကို နားေထာင္မယ့္သူမရွိလုိ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာတာကိုး'' လို႔ သံုးသပ္သြားပါတယ္။ အမွန္က ကြၽန္ေတာ္က စာေရးဆရာ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ စာတိုမုတ္စေရးတဲ့ စာေရး သားသူ တစ္ေယာက္သာသာပါလုိ႔ ျပန္ရွင္းျပမိတယ္။
မွန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေဟာအေျပာ ေကာင္းဖို႔ေဝးစြ၊ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မွေလသံေခ်ာေအာင္ ေျပာတတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းတစ္ခြန္းကလည္း ''ကုလား ၅ ေယာက္ ထမ္း လာတာကမွ သူ႕ထက္ေပါ့ဦးမယ္'' လို႔ သံုးသပ္သူလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကုန္သည္ဘဝက ေငြရွင္ေၾကး ရွင္ဆုိေတာ့ ဆက္ဆံေရးက ပိုဆိုးတယ္။ အေပါက္ကလည္း ၾကမ္းတယ္။ ေငြလည္း ေပးဝယ္ရေသးတယ္။ ေဟာက္လည္းေဟာက္ငမ္းေသးတယ္လို႔ ေျပာသူလည္းရွိသပ။ ဒါေပမဲ့ အေရာင္းအဝယ္သမားေပမို႔ ဝယ္သူရဲ႕ အလုိေလာဘနဲ႔ ေစ်းကြက္ရဲ႕ရႏုိင္ေျခကို ဘယ္တုန္းကမွ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ေျခအျပတ္မခံခဲ့ပါဘူး။ ကဲပါေလ ... စာေရးျဖစ္လာရျခင္းဘက္ကို ျပန္သြားရေအာင္ ...။
ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကုိ ျပန္လႊင့္ေပးတဲ့စာမ်က္ႏွာ တစ္ခုနဲ႔ တရားလႊင့္ေပးတဲ့ စာမ်က္ႏွာတို႔ကို စလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီကေနေဖ့စ္ ဘြတ္ခ္ကို သင္ရတာ ၆ လေလာက္ၾကာ တယ္။ ေနာက္မွ Google မွာ Blog ဆိုတာကို စလုပ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ျမန္မာလိုေရးတဲ့ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ စာဖတ္သူ ေမွးမွိန္ခ်ိန္နဲ႔ တည့္တည့္တိုးေန တယ္။ ဒါကိုလည္း ေလ့လာရတာ ၂ လ ေလာက္ အၾကာမွာ မွတ္မွတ္ရရ ၂ဝ၁၃ သႀကၤန္ၿပီးခ်ိန္ The Hot News Weekly က ပထမဦးဆံုးစာမူကို ေဖာ္ျပခံရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရင္ခုန္လိုက္ရတာ။ ဇနီးကိုျပ၊ သမီးကိုျပ၊ သားကုိပါ ဖတ္ခိုင္းနဲ႔ တစ္သက္လံုး ကိုယ္ေရးတဲ့စာကုိ ဘယ္ပံုႏွိပ္ေပၚမွာမွ မပါဖူးဘူးပဲကုိး။
ပထမဦးဆံုး အြန္လိုင္းေပၚကေန ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ရာက အင္တာ နက္ဂ်ာနယ္ကို မိတ္ဆက္တယ္။ ရက္ ၂ဝ ေလာက္ၾကာလည္း အေၾကာင္း ျပန္စာမလာဘူး။ ဒါနဲ႔ အီးေမးလ္ပို႔ ထပ္ေမးေတာ့ စကားေျပာ 'တယ္' နဲ႔ ေရးလို႔ မထည့္ေပးႏုိင္ပါဘူး၊ သတင္းစာမွာလုိ 'သည္' နဲ႔ေရးမွ ေဖာ္ျပေပး ႏုိင္ပါမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕ရဲ႕ ေနာက္တိုက္ခြဲတစ္ခုကထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ကို ျပေပးၾကည့္မယ္လို႔ေျပာတာ ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ရွိတဲ့ ဂ်ာနယ္ အီးေမးလိပ္စာေတြ အကုန္ရွာ၊ အီးေမးလ္ပို႔ေပမယ့္ စာမူေရာက္ရွိေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္တာတစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ့ရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ Auto World က ကားအေၾကာင္း တစ္ပုဒ္ယူသံုးတယ္။ ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္က ၅ ပုဒ္၊ ကုမုျဒာက ၁ ပုဒ္ ယူသံုးၾကတယ္။
သူတုိ႔ဂ်ာနယ္မွာ ပါတယ္သာေျပာတာ (က) ပါမယ္မွန္း ပယ္မယ္မွန္း ႀကိဳမသိရဘူး၊ (ခ) မသံုးဘူးလားလို႔ေမးရင္ အီးေမးလ္ မျပန္ေတာ့ဘူး၊ (ဂ) ယူသံုး၊ မသံုး အတည္ျပဳခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လုိမွေမးလို႔မရဘူး။ သူတို႔ ေျဖတာက စာမူတိုက္ရဲ႕ေပၚလစီအရ ပါမယ္၊ မပါဘူးဆုိတာ ႀကိဳေျပာလုိ႔ မရပါဘူးတဲ့။ စာမူခ ထုတ္လို႔ရမလားလို႔ေမးေတာ့ တိုက္မွာလာထုတ္ခုိင္း လုိက္ပါလုိ႔ေျပာတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။ ကိုယ့္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ အေရြး ခံထားရတဲ့ စာမူတိုက္ကိုေရးခေငြ ၇,ဝဝဝ က်ပ္ရဖို႔ ဘယ္သူ႕ကုိ တကၠစီငွားၿပီး သြားယူခိုင္းရမွာလဲဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္ ရွာမရခဲ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ The Hot News မွာ အႀကီးတန္းအယ္ဒီတာ ျဖစ္လာတဲ့ (ကြယ္လြန္သူ- ႏုိင္/က်ဥ္းသား) ကိုေဂ်ာ္လီထြန္းကို ေဆာင္းပါး (၁၄) ပုဒ္ စာေငြထုတ္ခုိင္းၿပီး ႐ုပ္ရွင္မင္းသားဦးေက်ာ္သူ နာမႈကူညီေရးအသင္းကုိ အကုန္သြားလွဴခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ နည္းနည္းစီ ယူသံုးထားတဲ့ စာမူတိုက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ စာမူလည္း ဆက္မေတာင္းသလို ကြၽန္ေတာ္လည္း မပို႔ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေငြအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္မေျပာသလို သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငြေပးဖို႔ သတိမရၾကဘူး။
NetGuide ကို စာမူတိုက္နဲ႔ ဆက္သြယ္ရခက္ခဲတဲ့ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာေတြကုိ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ သူ႕ဘက္ကလုိက္ေလ်ာၿပီး အဲဒီကေန ကြၽန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးေတြ ဆက္တုိက္ပါလာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုမုိးသန္းခ်စ္က ဆက္သြယ္လာလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွန္ ေျပာျပသမွ်ကုိေရးထားတဲ့ 'တိုးနီရဲ႕ အေမရိကန္ အိပ္မက္' ကို Real Lives and Real Stories မွာ ေပးသံုးျဖစ္တယ္။ သူက မဂၢဇင္းထုတ္တာ ၂ လ တစ္ခါဆုိေတာ့ ဆက္တိုက္ ဖတ္ေနသူနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚတက္ၿပီး ကုိးယုိးကားယား မင္းသားတက္လုပ္ရင္း အခု ဒီဘဝေရာက္လာတာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ မခြၽင္းမခ်န္ေျပာေနရတဲ့အေၾကာင္းက အခ်က္ ၂ ခ်က္ရွိပါတယ္။ ပထမတစ္ခ်က္က ႏုိင္ငံတကာကေန စာေရးတယ္ဆုိတာ ေငြရဖို႔ အဓိကမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အခ်က္ပါ။ ဒါကိုဆက္ရွင္း ရရင္ ႀကီးက်ယ္တယ္လုိ႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ စာမူတစ္ပုဒ္ေရးခရဖို႔ အေမရိကားမွာ ဘယ္ႏွစ္နာရီမွ အလုပ္လုပ္ဖို႔ မလုိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာတစ္ပုဒ္ကို လက္ေပၚတင္ဖတ္ဖို႔ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားရ ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ဒုတိယအခ်က္ကဒါပါပဲ။ စာေရးဖူးသူတုိင္း သိၾကမယ္။ စာေရးတာထက္ စဥ္းစားရတာ ပိုခက္တယ္ဆုိတာ။ အဲဒီလို ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ အေတြးေတြကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ မတင္ၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ပံုေဖာ္ရတာက လက္အဝင္ဆံုးပါပဲ။ ကလက္တက္တက္လည္း မျဖစ္ရဘူး၊ ရမ္းသန္း မွန္းသန္း ေရးထားတာလည္းမျဖစ္ရဘူး၊ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားၿပီး အသံုးမက်တဲ့စာစုလည္း မျဖစ္ရဘူး၊ ေျပာသာ ေျပာလုိက္တယ္ ဖတ္သူရင္မွာဘာတစ္ခုမွ အသိပညာမရသြားဘူး ဆုိတာလည္း မျဖစ္ရဘူးဆုိတဲ့ ကိုယ္ခ်ထား တဲ့ေဘာင္ ကိုယ္တိုင္ဝင္ဖို႔ လုပ္ရတာက စာတစ္တန္ေပတစ္တန္ေျပာရရင္ ''စာေရးတာဟာ အႏုပညာ တစ္ခု ထက္မနိမ့္တဲ့ အားထုတ္မႈကို ေပးရပါတယ္'' လို႔ ၫႊန္းဆိုပါရေစ။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ 'သတင္းအသက္တစ္မနက္' လို႔ၾကားဖူးတာကိုလည္း ေမ့မရႏုိင္ဘူး။ မ်က္ျမင္စာအုပ္ - Hard Copy ဆုိလည္း ျမန္မာလူငယ္ေတြက ဝယ္မဖတ္ၾကေတာ့ဘူး။ မဂၢဇင္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြက ေၾကာ္ျငာ ေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ လြတ္လပ္စြာမွ်ေဝရင္း ပုိက္ဆံမရတဲ့ “ Like ” မ်ားစြာကို ေမွ်ာ္မွန္းမိခဲ့တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ဖတ္သူနဲ႔ေရးသူတုိ႔ၾကား ေဆြးေႏြးမႈေလးေတြ ကို ေျဖၾကားမိတယ္။ မသိလုိက္ဘာသာနဲ႔ ကုိယ့္စာကို လူပိုဖတ္လာေရးကို ပ႐ိုမိုးရွင္း လုပ္လာမိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ေျပာတာပါ။
အခုမွာေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ဟာ လူငယ္၊ လူႀကီးအရြယ္မ်ိဳးစံုရဲ႕ 'ရင္ဖြင့္ ကြင္းျပင္ႀကီး' ျဖစ္လာ႐ံုမက မႏုႆေပါက္ ကြဲသံေတြကို အဆံုးထိဆက္ ဖတ္လို႔ မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမင္ေတြ႕လာရတယ္။ အဆူအဆဲ ခံရလုိ႔ စိတ္ မညစ္နဲ႔ ကိုယ့္ထက္အျဖစ္ဆုိးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုခုေပၚလာရင္ 'ၿပီးသြား ျပန္ၿပီ တစ္ကြက္'။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဒါပါပဲ။ အခုကြၽန္ေတာ့္စာကို အင္တာနက္ဖုိး အကုန္ခံၿပီး မိနစ္ (၂ဝ) ေလာက္ ဖတ္ေပးေနရင္ကုိ ေက်းဇူးတင္လြန္းလွၿပီ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ရဲ႕ အသက္ ၂ ရက္နဲ႔ ၁ မနက္ပဲ ရွိတာကို ကြၽန္ေတာ္ သိေနမိတာကိုး။
တကယ္ေတာ့ အေမရိကားမွာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေရာက္လာလည္း ဒါပဲ။ အဆိုေတာ္ ေရာက္လာလည္းဒါပဲ။ တီးဝုိင္းအဖြဲ႕ပညာရွင္ ေရာက္လာလည္း ဒါပဲ။ ဆရာဝန္ေရာက္လာလည္း ထုိင္စားလို႔မရျပန္ဘူး။ စာေရးဆရာ မို႔လို႔လည္း နာရီစားအလုပ္လုပ္ရတာပါပဲ။ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ႀကီးျမတ္ေအာင္ ခ်ီးေျမႇာက္မေနၾကဘူး။ ဘယ္သူကမွ ထူးျခားၿပီး အထင္ႀကီး ေနတာမ်ိဳး ရွိမေနၾကပါဘူး။
NetGuide Journal (Every Wednesday)
https://www.facebook.com/officialnetguidejournal
